Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

25Η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821....

Με αφορμή την επέτειο της επανάστασης του 1821 οφείλουμε να θυμηθούμε σε ποιούς χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ύπαρξή μας, παρά τα όσα συμβαίνουν τώρα. Ανέκαθεν ήμασταν μικρός λαός που πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια...
Ας ρίξουμε μια ματιά στα σημαντικότερα γεγονότα που οδήγησαν στην ηρωική επανάσταση, χωρίς να δώσω ιστορικές λεπτομέρειες παρά μόνο την ουσία.
Η 25η Μαρτίου είναι μία από τις δύο εθνικές εορτές μας. Την ημέρα αυτή τιμούμε τους ήρωες της επανάστασης του 1821, που θυσιάστηκαν για την ελευθερία της χώρας μας. Από τις 29 Μαΐου 1453, μετά την άλωση της Πόλης και για τέσσερις αιώνες οι Έλληνες  ήταν υπό τον τουρκικό ζυγό. Πολλοί από αυτούς δεν άντεχαν αυτή την υποταγή και κατέφυγαν στα βουνά. Τα άτομα αυτά αποτέλεσαν τους πρωτεργάτες της επανάστασης.
Στις 25 Μαρτίου του 1821 στη Μονή Μεγίστης Λαύρας στα Καλάβρυτα, ο επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός, σήκωσε το λάβαρο της επανάστασης  για την επίσημη έναρξή της. Μετά από πολλούς αγώνες ακολούθησε η συνθήκη του Λονδίνου που υπογράφτηκε στις 22 Ιανουαρίου του 1830 από την Αγγλία, την Γαλλία και την Ρωσία, η οποία σήμανε την ελευθέρωση και αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους.
Στις 24 Αυγούστου 1832 ορίστηκαν και τα νέα σύνορα της χώρας μέχρι την νοητή γραμμή Παγασητικού-Αμβρακικού. Η Οθωμανική αυτοκρατορία βέβαια αποδέχτηκε την απόφαση αυτή τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, οπότε και ξεκινά η ιστορία του Νέου Ελληνικού Κράτους.
Ωστόσο ο πρώτος εορτασμός της 25ης Μαρτίου ως Εθνικής Εορτής έγινε το 1838, με το διάταγμα 980 που καθιερώθηκε στις 15 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς. Η τελετή τότε περιελάμβανε δοξολογία στον ναό της Αγίας Ειρήνης στην οδό Αιόλου και έπειτα ακολούθησε γλέντι στην πλατεία Κλαυθμώνος. Το βράδυ άναψαν φωτιές στην Ακρόπολη και στον Λυκαβηττό στήθηκε ένας φλεγόμενος σταυρός με την φράση «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ».
΄Εκτοτε εορτάζεται η 25η Μαρτίου σαν φόρος τιμής στους ήρωες της επανάστασης.

ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821:

Επειδή θεωρώ πως το αφιέρωμα θα ήταν ελλειπές χωρίς να αναφέρω μερικούς απο τους ήρωές μας, αν όχι όλους λεπτομερώς, αξίζει να διαθέσουμε λίγα λεπτά για να τους ξαναγνωρίσουμε και να μην ξεχνάμε από πού προερχόμαστε.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ
Ο Οδυσσέας γεννήθηκε το 1788 στις Λιβανάτες. ΄Ηταν γιος του αρματωλού διάσημου κλέφτη Ανδρέα Ανδρούτσου. Στα τέσσερά του χρόνια έμεινε ορφανός από πατέρα. Η μητέρα του αναγκάστηκε να παντρευτεί για δεύτερη φορά. Από το γάμο της αυτό, απόκτησε άλλους τέσσερις γιους και μία κόρη. Τη γυναίκα του την έλεγαν Ελένη.
Ο Οδυσσέας ήταν ένας από τους πιο ένδοξους αρχηγούς του '21. Φυσιογνωμία πολυσύνθετη και ισχυρή. Γενναίος με ασυναγώνιστο στρατιωτικό πνεύμα και μοναδική διοικητική ικανότητα. Πολυμήχανος, σαν τον συνονόματό του ομηρικό βασιλιά, είχε μια ευφυία που τη θαύμαζαν όσοι ξένοι τον γνώριζαν. Παράλληλα όμως, ήταν αυταρχικός και φιλοχρήματος.
Ο Θρυλικός αυτός ήρωας του 1821, γεννήθηκε στη Μουσουνίτσα της Παρνασσίδος το 1788.
Παιδί ακόμα μπήκε στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου όπου έμαθε τα πρώτα του γράμματα. Σε ηλικία 20 χρονών άφησε τη ζωή του μοναστηριού και πήρε τα όπλα εναντίον των Τούρκων.
Ο Διάκος ήταν άφταστος στα αγωνίσματα, στα όπλα και στην ανδρεία. Στα 1818 έγινε το πρώτο από τα επτά πρωτοπαλήκαρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Μαζί του μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία και έβαλε σκοπό της ζωής του την απελευθέρωση της φυλής. ΄Ετσι δημιούργησε δικό του στρατό και ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης σε όλη την Ελλάδα.
Οι Τούρκοι αποφάσισαν να τον αντιμετωπίσουν και έστειλαν τον στρατηγό Ομέρ Βρυώνη με 9.000 στρατιώτες. Ο Διάκος είχε μόνο 1.500 παληκάρια. Η μάχη έγινε στην Αλαμάνα, εκεί όπου 23 αιώνες πριν, έπεσε ο Λεωνίδας με τους 300. Ο Διάκος πολέμησε ηρωϊκά, αλλά στο τέλος οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και τον σούβλισαν.
Ο Διάκος αντιμετώπισε το μαρτυρικό του θάνατο με θάρρος. Μονο ένα παράπονο βγήκε απ'τα χείλη του, προβλέποντας την ανάσταση του Ελληνισμού:
"Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει,
τώρα που ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι".

ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Αρχιστράτηγος της Στερεάς Ελλάδας (1781-1827) και Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821. Γεννήθηκε στο Μαυρομάτι της Καρδίτσας.
Στα δεκαπέντε του χρόνια ακολούθησε τους κλέφτες στα βουνά. Σε μία μάχη συνελήφθη από στρατιώτες του Αλή Πασά. Κατάφερε όμως να κερδίσει το θαυμασμό του και μπήκε στην υπηρεσία του. Με τη κήρυξη της Επανάστασης, ο Καραϊσκάκης και τα παλικάρια του πήραν μέρος σε πολλλές μάχες στη περιοχή των Αγράφων.
΄Ομως αργότερα ο Μαυροκορδάτος τον κατηγόρησε για προδοσία και του αφαίρεσε την αρχιστρατηγία. Το 1826 ξανάγινε αρχιστράτηγος και κατατρόπωσε τους Τούρκους στην Αράχωβα και στο Δίστομο. Σε μια μάχη στην Ακρόπολη πολέμησε τους Τούρκους αλλά πληγώθηκε θανάσιμα.
Πέθανε σε ηλικία 45 ετών.
"Βαράει Καραϊσκάκης"
Για τη φράση "Βαράει Καραϊσκάκης" ή "παίζει Καραϊσκάκης" έχουμε διάφορες ιστορικές εκδοχές και μία απ'αυτές είναι:
Στην εκστρατεία που έκανε ο Καραϊσκάκης στη Ρούμελη το 1826, το πολεμικό του σώμα - σε μία χιονοθύελλα - βρέθηκε σε δύσκολη θέση από τρόφιμα. Τα παλικάρια άρχισαν να διαμαρτύρονται στον αρχηγό τους. Χορατατζής όπως ήταν ο Καραϊσκάκης και για να ξεγελάσει τα παλικάρια του, τους φωνάζει:
- Σφίχτε ορέ εσείς το ζωνάρι σας και βαρείτε τη κοιλιά σας.
Γέλασαν οι ΄Ελληνες πολεμιστές στο χορατό του αρχηγού τους και ξεχνώντας τη πείνα τους άρχισαν όλοι να φωνάζουν:
"Βαρούμε τη κοιλιά Καραϊσκάκη, βαρούμε τη κοιλιά Καραϊσκάκη".
Κι έτσι απόμεινε από τότε η ιστορική εκείνη φράση.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
Ηταν μια από τις λαμπρότερες φυσιογνωμίες της Ελληνικής Επανάστασης. Γεννήθηκε στις 3 Απριλίου του 1770, στη Μεσσηνία της Πελοποννήσου. ΄Εγινε μέλος της Φιλικής Εταιρίας το Δεκέμβρη του 1818.
Στις 22 Μαρτίου του 1821 ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης με το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και με άλλους 2.000 άνδρες, πήγαν προς την Καλαμάτα και την επομένη την απελευθέρωσαν. Το καλοκαίρι του 1822 πολέμησε εναντίον του Δράμαλη και αποδεκάτισε τον Τούρκικο στρατό στα Δερβενάκια. ΄Ελαβε μέρος σε πολλές πολεμικές επιχειρήσεις και επιβλήθηκε σαν στρατιωτική μορφή και σαν αρχηγός των αγωνιστών της Πελοποννήσου. Συνέχισε να αγωνίζεται μέχρι το 1827.
 Το 1834 καταδικάστηκε για συνωμοσία εναντίον του βασιλιά ΄Οθωνα. Η καταδίκη αυτή ακούστηκε με αγανάκτηση στον Ελληνικό λαό. Μετά την ενηληκίωση του ο ΄Οθωνας έδωσε χάρη στο γέρο του Μοριά. Τον ονόμασε Αντιστράτηγο και τον διόρισε σύμβουλο της Επικρατείας.
Τα υπόλοιπα χρόνια του έζησε στην Αθήνα. και πέθανε το 1843.
Κατά την περίοδο αυτή υπαγόρευσε στον Γεώργιο τα απομνημονεύματα του που εκδόθηκαν το 1846 με τον τίτλο "Διήγησις συμβάντων της Ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836", που αποτελούν πολύτιμη πηγή πληροφοριών για τον αγώνα του 1821.

ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ
Ηρωίδα της ελληνικής επανάστασης του 1821. Κόρη του Νικολάου Μαυρογένους, μεγαλέμπορου που ήταν εγκατεστημένος στην Τεργέστη. Πριν κηρυχθεί η επανάσταση, ήρθε με τον πατέρα της στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Τήνο. 
Μόλις άρχισε ο αγώνας πήγε στη Μύκονο όπου εξόπλισε με δικά της χρήματα δύο πλοία, με τα οποία καταδίωξε η ίδια τους πειρατές που σάρωναν εκείνη την εποχή τη θαλάσσια περιοχή της Μυκόνου. Αργότερα δημιούργησε στόλο από έξι πλοία και συγκρότησε σώμα πεζικού που αποτελούνταν από 16 λόχους των πενήντα ανδρών και πήρε μέρος στην επιχείρηση της Καρύστου καθώς και στις μάχες του Πηλίου, της Φθιώτιδας και της Λειβαδιάς. Επέστρεψε κατόπιν στη Μύκονο και ασχολήθηκε με τη τροφοδοσία του ναυτικού αγώνα και τη συγγραφή των απομνημονευμάτων της.
΄Οταν έληξε η επανάσταση εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο. Της απονεμήθηκε από τον Καποδίστρια ο βαθμός της αντιστρατήγου. Το 1840 εγκαταστάθηκε στην Πάρο.
Πέθανε το 1848. Το σπίτι που πέθανε στην Πάρο σώζεται μέχρι σήμερα.

ΔΕΣΠΩ ΜΠΟΤΣΗ
Περίφημη Σουλιώτισσα, γυναίκα του Γεώργιου Μπότση. ΄Εμενε σ' ένα πύργο, στου Δημούλα, στο χωριό Ρηνιάσα το 1803.
Μετά την εξόντωση των Σουλιωτών στο Ζάλογγο, πήγαν πεντακόσιοι Τουρκαρβανίτες στη Ρηνιάσα. Η Δέσπω βρισκόταν εκείνη τη μέρα στον πύργο με άλλα δέκα μέλη της οικογενείας της, αδύναμα. Οι γιοί της και ο άνδρας της έλειπαν. Για να μην σκλαβώσουν οι Αρβανίτες την ίδια και όσους ήταν μαζί της, αφού βέβαια πολέμησε πρώτα εναντίον τους, έβαλε μπαρούτι στον πύργο και κάηκαν αυτή, οι νύφες της και τα εγγόνια της. Η θυσία και η πράξη αυτή της Δέσπως, αποτέλεσε τον πυρήνα του περίφημου δημοτικού τραγουδιού:
ΤΗΣ ΔΕΣΠΩΣ
Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν.
Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μην σε χαροκόπι;
Ουδέ σε γάμο ρίχνονται, ουδέ σε χαροκόπι.
Η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ'αγγόνια.
Αρβανιτιά την πλάκωσε στου Δήμουλα τον πύργο.

ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ (ΔΙΚΑΙΟΣ)
Γεννήθηκε το 1788 στη Μεσσηνία και σκοτώθηκε στο Μανιάκι το 1825 πολεμώντας εναντίον των Τούρκων.
Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 από τους πιο σπουδαίους. ΄Ηταν κληρικός, αλλά πριν ακόμη αρχίσει η Επανάσταση έπαιξε σημαντικό ρόλο στη Φιλική Εταιρεία. Οι ενέργειές του όμως θύμωσαν τους Τούρκους και διέταξαν τη σύλληψή του. Το 1820 κατέβηκε στην Πελοπόννησο για να κηρύξει την Επανάσταση. Οι πρόκριτοι της περιοχής αντέδρασαν και τον περιόρισαν σ'ένα μοναστήρι κοντά στο Αίγιο. Δραπετεύοντας με λίγους μοναχούς άρχισε να επιτίθεται στους Τούρκους και έτσι ανάγκασε τους προκρίτους να πάρουν μέρος στην Επανάσταση.
Πήρε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις και ήταν πληρεξούσιος στην Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου. ΄Εγινε Υπουργός Εξωτερικών και Αστυνομίας, πολέμησε το στρατό του Δράμαλη στα Δερβενάκια και τον Ιμπραήμ στο Μανιάκι όπου και σκοτώθηκε. Λέγεται ότι ο Ιμπραήμ ζήτησε το πτώμα του και φίλησε το νεκρό.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ (1798-1857) 
Ο Διονύσιος Νικολάου Σολωμός, γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 8 Απριλίου το 1798. Οι πρόγονοί του είχαν έρθει από την Κρήτη. Ο πατέρας του εκτός από μία πολύ καλή περιουσία, είχε καλή θέση στο χρυσό βιβλίο της Ζακύνθου.
Ο Διονύσιος έμεινε ορφανός από τον πατέρα του σε ηλικία 9 χρονών και μαζί με τον αδελφό του ήταν οι μοναδικοί κληρονόμοι της περιουσίας του. ΄Ενα χρόνο μετά το θάνατο του πατέρα του, ο κηδεμόνας του, Κόμης Μεσάλας τον έστειλε στην Ιταλία να σπουδάσει. ΄Ετσι ο Διονύσιος βρέθηκε 10 χρονών στο λύκειο της Αγίας Αικατερίνης στη Βενετία. Σπούδασε νομικά και στη συνέχεια αφιερώθηκε στη ποίηση. Στην αρχή έγραφε στα Ιταλικά.
Προορισμός του ήταν να γίνει θεμελιωτής της νέας ελληνικής φιλολογίας, βοηθούμενος από το Σπύρο Τρικούπη. Ο ΄Υμνος στην Ελευθερία γράφτηκε το 1823.
Πέθανε στην Κέρκυρα το 1857.

ΚΙΤΣΟΣ ΤΖΑΒΕΛΑΣ
Δευτερότοκος γιος του Φώτου κι εγγονός του Λάμπρου Τζαβέλα. Γεννήθηκε στο Σούλι το 1801. Μεγάλωσε στην Κέρκυρα όπου είχαν καταφύγει πολλοί Σουλιώτες, μετά το 1803.
Εικοσάχρονος γύρισε στο Σούλι και υπέγραψε και αυτός τη συμφωνία με τους Αρβανίτες Αγαδομπέηδες, φίλους του Αλή Πασά, στις 11 Γενάρη του 1821.
Επολέμησε κατά των σουλτανικών στρατευμάτων που είχαν πολιορκήσει τον Αλή. Μετά τον έστειλαν οι Σουλιώτες στην Ιταλία να συναντήσει τον Ιγνάντιο και να ζητήσει πολεμοφόδια, πληροφορίες και συμβουλές, γιατί πλησίαζε ο καιρός του γενικού ξεσηκωμού των Ελλήνων. Γυρίζοντας από την Ιταλία το Σούλι είχε παραδοθεί στους Σουλτανικούς. Γι'αυτό αναγκάστηκε να βγει στο Αιτωλικό, όπου είχαν πάει κι άλλοι Σουλιώτες. Κλείστηκε στο Μεσολόγγι μαζί με τους λίγους Σουλιώτες που είχε ο Μάρκος Μπότσαρης και πολέμησαν κατά την πρώτη πολιορκία.
Μετά την αποχώρηση τότε του Κιουταχή και του Ομέρ Βρυόνη, και με υποκίνηση του Μαυροκορδάτου, επήγε με τριακόσιους περίπου Σουλιώτες προς τ' 'Αγραφα όπου ήρθαν σε ρήξη με το Γ. Καραϊσκάκη. Εγύρισαν πίσω μαζί με το θείο του Ζυγούρη Λάμπρου Τζαβέλα και τον Μάρκο Μπότσαρη στο Καρπενήσι όπου σκοτώθηκε ο Μάρκος. ΄Υστερα ο Κίτσος με τον Ζυγούρη, τους Σουλιώτες και με άλλα ελληνικά σώματα έπιασαν την Καλιακούδα. Τότε σκοτώθηκε ο Ζυγούρης Τζαβέλας και έγινε αρχηγός ο Κίτσος Τζαβέλας.
Στην δίκη του Γ. Καραϊσκάκη το 1824, παρά την προσβολή που του είχε κάνει τον υπερασπίστηκε. Πήρε μέρος στη μάχη της Αμπλιανής όπου νίκησαν και στη μάχη στο Κρεμμύδι όπου απέτυχαν. Αν και ήταν αντίθετος με τον Κολοκοτρώνη, τελικά τον υποστήριξε γιατί η αδερφή του Κίτσου παντρεύτηκε τον γιο του Κολοκοτρώνη. Αφού ήταν συμπέθερος του Κολοκοτρώνη πιάστηκε και φυλακίστηκε. ΄Οταν όμως ο βασιλιάς ΄Οθωνας ενηλικιώθηκε, τους ελευθέρωσε και τους δύο.
Ο Κίτσος Τζαβέλας έγινε Υπασπιστής του βασιλιά, Υπουργός Στρατιωτικών και Πρωθυπουργός, παρότι ήταν αγράμματος και ήξερε μόνο να υπογράφει.
Το 1854 όταν ξεσηκώθηκε η Θεσσαλία και η ΄Ηπειρος, ο Κίτσος πήγε στο Μεσολόγγι με σκοπό να βοηθήσει το κίνημα. Εκεί αφού είδε τις ελπίδες του - για απελευθέρωση των περιοχών αυτών - να χάνονται, αρρώστησε και πέθανε στις 9 Μαρτίου του 1855.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΤΣΑΚΑΛΩΦ
Ολοι μας βέβαια ξέρουμε πως η Φιλική Εταιρεία, που οργάνωσε και οδήγησε τους υπόδουλους ΄Ελληνες στην επανάσταση του '21, ιδρύθηκε στην Οδησσό της Ρωσίας, το φθινόπωρο του 1814. Ιδρυτές της ήταν δύο άσημοι εμποροϋπάλληλοι κι ένας διανοούμενος, ο Αθανάσιος Τσακάλωφ, ο Νικόλαος Σκουφάς και ο Εμμανουήλ Ξάνθος.
Την πρωτοβουλία της ίδρυσης την είχε ο Τσακάλωφ, που σπούδασε στο Παρίσι και ήταν μέλος της "Ελληνικής Εταιρείας" και του "Ελληνόγλωσσου Ξενοδοχείου". Για απόδειξη μάλιστα στον Κώδικα της Ανωτάτης Αρχής της Φιλικής Εταιρείας, πρώτο βρίσκεται το όνομα του Τσακάλωφ.
Ο Γιαννιώτης Τσακάλωφ, αντίθετα από τους δύο άλλους που είχανε ταπεινό σόι, ήταν παιδί άριστης οικογένειας, από τον περίφημο Τεκελή.
Η ζωή του μοιάζει με μυθιστόρημα. Ο πατέρας πλούσιος έμπορος γουναρικών, ξενιτεύτηκε και ζούσε στη Μόσχα. Η οικογένειά του όμως έμενε στα Γιάννενα. Ο Θανάσης σπούδαζε στο σχολείο του Ψαλίδα.
Μια μέρα ο Μουχτάρ Πασάς, γιος του Αλή Πασά, έβαλε να τον πιάσουν και να τον φέρουν στο σεράι του. Η μάνα του τρέχει και πέφτει στα γόνατα του γείτονά της Ταχήρ Αμπάζη. Αυτός τη λυπήθηκε και της τάζει πως θα την βοηθήσει. Την ορμηνεύει να παραστήσει την τρελή και να πάει έξω από το σεράι του Βεζύρη να στριγγλίζει. ΄Οταν ο Αλή Πασάς άκουσε τα ουρλιαχτά της, φωνάζει τον Ταχήρ Αμπάζη και τον ρωτά τι τρέχει.
- Είναι Πασά μου μια μισότρελη γυναίκα που ο γιος σου ο Μουχτάρ, της άρπαξε το παιδί της. Την έχω γειτόνισσα και με παλάβωσαν οι φωνές της. Πρόσταξε το γιο σου να της δώσει το παιδί της για να ησυχάσω και 'γω.
΄Ετσι κι έγινε. Τότε ο πατέρας του Τσακάλωφ, τον πήρε στη Μόσχα για να σπουδάσει και μετά τον έστειλε για περισσότερες σπουδές στο Παρίσι.
΄Ετσι ο Τσακάλωφ έγινε ένας σπουδαίος διανοούμενος που μισούσε πολύ τους Τούρκους. Αφού ίδρυσε την Φιλική Εταιρεία έγινε και υπασπιστής στον Ιερό Λόχο του Αλέξανδρου Υψηλάντη.
Σε όλη τη διάρκεια του ξεσηκωμού των Ελλήνων τραγουδούσαν μετά τον όρκο που έδιναν στη Φιλική Εταιρεία:
Φίλοι μου συμπατριώται δούλοι νάμεθα ως πότε των αχρείων Μουσουλμάνων της Ελλάδος των τυρράνων
Ο Τσακάλωφ έλαβε μέρος στην δολοφονία του τυχοδιώχτη Γαλάτη. Το όνομά του γράφεται με χρυσά γράμματα στην Ελληνική Ιστορία διότι ήταν ο πρωτεργάτης της Ελληνικής Επανάστασης.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ, (1792-1828)
Ο ενδοξότερος από τους Υψηλάντηδες. Ως αξιωματικός του ρωσικού στρατού διακρίθηκε στη μάχη της Δρέστης το 1823 εναντίον του Ναπολέοντα κι εκεί έχασε το δεξί του χέρι. Φλογιζόταν από το πόθο να δει την Ελλάδα ελεύθερη. Μυήθηκε στα μυστικά της Φιλικής και δέχτηκε την αρχηγία του αγώνα που του πρόσφερε η Εταιρεία το 1820. Πριν πεθάνει είχε πάει στη φυλακή, απ'οπου βγήκε το 1827. ΄Ομως οι κακουχίες και οι στεναχώριες της φυλακής, είχαν υποσκάψει την υγεία του και πέθανε μετά από ένα χρόνο στην Βιέννη.
Το τέλος του Αρχηγού
Το Γενάρη του 1828, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, άρρωστος από βαριά καρδιακή πάθηση, κληρονομιά της φυλάκισής του, κείται σε κάποιο κρεβάτι του ξενοδοχείου "Χρυσό Αχλάδι", στη Βιέννη. ΄Οσο πάει, μέρα με τη μέρα, όλο και βαραίνει η αρρώστεια του. Το καταλαβαίνει και τη στερνή του παραγγελία δίνει στον υπασπιστή του Λασάνη που τον παραστέκει.
- Να στείλετε, τουλάχιστον, την καρδιά μου στην Ελλάδα.
΄Ανηκε πάντοτε στην πατρίδα μου κι επιθυμώ ν'αποδοθεί στο ελεύθερο χώμα της.
Είναι ένα χειμωνιάτικο δειλινό, στις 19 του Γενάρη. Τώρα πια ο Υψηλάντης με κόπο μπορεί να μιλάει. Σε κάποια στιγμή ο Λασάνης μπαίνει στο δωμάτιο κρατώντας την εφημερίδα "Αυστριακός Παρατηρητής", κι ολόχαρος διαβάζει την είδηση πως ο Καποδίστριας έφτασε στη Μάλτα και μ'εγγλέζικη φρεγάτα έφυγε για την Ελλάδα.
- Δόξα σοι ο Θεός...! κατορθώνει να πει με σβυσμένη φωνή ο Αρχηγός. ΄Υστερα προσπάθησε ν'ανασηκωθεί λίγο. Δεν τα καταφέρνει. Νιώθει εξάντληση και γι'αυτό ζητάει απ'τον υπασπιστή του να του τρίψει λίγο το χέρι. Τότε αρχίζει να σιγοψιθυρίζει:
- Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς...
Δεν πρόκανε όμως ν'αποτελειώσει την προσευχή του. Θόλωσε ο νους του, η γλώσσα του μπλέχτηκε, κι ο άτυχος μονόχειρας αρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης γέρνει νεκρός το κεφάλι του

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
Ο Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1776 και είχε τον τίτλο του Κόμη. Υπήρξε πρώτος κυβερνήτης του νεοελληνικού κράτους. Σπούδασε ιατρική αλλά από τα τέλη του 1798 αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην πολιτική.
Το 1817 η Φιλική Εταιρία πρότεινε στον Καποδίστρια ν'αναλάβει την αρχηγία της επανάστασης στην Ελλάδα. Ο Καποδίστριας αρνήθηκε, όχι γιατί ήταν φίλος της Οθωμανικής κυριαρχίας στην Ελλάδα, αλλά γιατί από τη φύση του αντιπαθούσε τις επαναστατικές μεθόδους πάλης όπως επίσης και γιατί πίστευε ότι η επιλογή δεν ήταν κατάλληλη για την έκρηξη της Εθνικής Επανάστασης. Επιπλέον είχε τη γνώμη ότι μια επανάσταση που θα στηριζόταν σε νέες δυνάμεις δεν θα έφερνε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
΄Οταν ξέσπασε η επανάσταση του 1821 ο Καποδίστριας προσπάθησε να πείσει το Ρώσο Αλέξανδρο Α΄ να επέμβει στρατιωτικά εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πράγμα που δεν κατάφερε και νικημένος αναγκάστηκε να φύγει από τη Ρωσία το καλοκαίρι του 1822 και να έρθει στην Ελλάδα για 5 χρόνια.
Στις 3 Απριλίου του 1827 η εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας ονόμασε τον Καποδίστρια Κυβερνήτη της Ελλάδος.
Η διακυβέρνηση του Καποδίστρια ήταν σύντομη. Οι προσπαθειές του να εκσυγχρονίσει την Ελλάδα τον έφεραν σε σύγκρουση με τους Συντηρητικούς Προεστούς και τους Γαιοκτήμονες.
΄Ετσι χωρίς λαϊκή υποστήριξη έμεινε απροστάτευτος στις επιθέσεις των αντιπάλων του.
Στις 9 Οκτωβρίου του 1831 δολοφονήθηκε από τους αδελφούς Μαυρομιχάλη, στο Ναύπλιο, την πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδος.

Για το τέλος αφήνω μια μικρή μεν παράγραφο, ιδιαίτερης δε σημασίας που αφορά την σημαία μας και συνδέεται με το σύνθημά μας "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 'Η ΘΑΝΑΤΟΣ".
Η εθνική σημαία της Ελλάδας περιέχει εννέα ισοπαχείς, οριζόντιες και εναλλασσόμενες λευκές και κυανές παράλληλες λωρίδες. Μέσα σε ένα κυανό τετράγωνο στο πάνω προσίστιο μέρος, υπάρχει ένας λευκός ισόκερος σταυρός. Οι εννέα λωρίδες αντιστοιχούν σε κάθε γράμμα ξεχωριστά, από τη λέξη "ελευθερία". Επίσης είναι τόσες όσες και οι συλλαβές του "Ελευθερία ή Θάνατος". Ο σταυρός συμβολίζει το επίσημο θρήσκευμα της χώρας, τον χριστιανισμό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου